MÜNÂCAT

Gül bahçesine girip goncayı gördü gönül,
Bülbül olup şakıdı,yandı tutuştu gönül.
Çağlayanlar misali aktı ve coştu gönül,
Dereler göller aştı, taştı kabardı gönül.

YA RAB! Ne kadar zormuş ulaşmak sevgiliye,
Her adım ve her yollar diken-taşlar ile çevrili.
Göğe doğru uzanmış ve yorulmuş bu eller,
Dudaklardan dökülür sevgiliye nameler.

Bekler Eyüp sultan'da,bekler bizi Bağlum da,
YA RAB rahmet eyle de kavuştur didarına.
Harama meyledip de bu yollardan saptırma,
Gece gündüz ağladı kanlı yaşlarla gönül.

Ey gönül sen kimsin ki ulaşsın münacatın,
Deryadan bir damlacık bile alamadın ki.
Nasipsiz ve uyuz bir köpek gibi nefsinle,
Mücadeleye devam, dayan dayan ey gönlüm...