BEN ARTIK...

ben gerçekten de...
kendimi ispat etmeye...
kendimi tanıtmaya...
insanları idare etmeye...
kimse benim yüzümden üzülmesin...
aman kimsenin kalbini kırmayayım diye...
üç günlük dünyada değmez demeye çalışmaktan...
iyilik yapıp kötülük bulmaktan...
sürekli kırılmaktan...
üzülmekten...
ağlamaktan...
kimseye yaranamamaktan...
derdimi anlatamamaktan...
yanlış anlaşılmaktan...
darbe üstüne darbe yemekten...
kimin gerçek kimin yalancı olduğunu düşünmekten...
acaba bu da mı bana kötülük yapacak,
acaba söylediklerimi ters anlayıp bana karşımı kullanacak...
acaba yine yanlış birşeyler mi yaptım...
acaba acaba acaba diye düşünmekten...
her işime karışılmasından...
her yaptığımın kıskanılmasından...
bir bardak suda fırtına kopartılmasından...
incir çekirdeğini doldurmayacak şeylerden olay çıkartılmasından...
yazmadığım ve yapmadığım şeyler le itham edilmekten...
ben bunları yazdım diye yine üstüme gelinmesinden...
bazı insanların Allah vergisi bazı şeylerle nispet yapmasından...(unutulmasın ki gayreti ilahiyyeye dokunabilir kişinin kendi elinde olan bişey değildir)
hep üstüme gelinmesinden...
hep bir şeylerle suçlanmaktan...
hatta artık yaşamaktan...
vs. vs. vs...
yoruldum...
bıktım...
tükendim...
yeter...
yeter...
yeter...
ben de insanım...
bi rahat bırakın artık...