Beraber yürümüştük seninle bu tozlu yollarda,
Kar çiğnemiş ve doyasıya eğlenmiştik.
Aynı yağmurun altında deliler gibi ıslanmış
Aynı rüzgarlara göğüs germiştik.
Seninle hep aynı şeylere güler,
Ve hep aynı şeylere ağlardık.
Kısacası biz seninle hep aynıydık,
Bir elmanın iki yarısıydık...
Sonra birden ayrılık rüzgarları esmeye başladı,
Önce evimizi ayırdı,sonra yollarımızı.
Yalnız kalplerimiz aynı kalmıştı,
Bir de birbirimize olan sevgimiz...
Beraber olduğumuzda yüzümüzde hep güller açardı,
Gönlümüz bahar havası yaşardı...
Yani uzaklarda bile olsak hep aynıydık,
Bir elmanın iki yarısıydık...
Sonra eskisinden daha kuvvetli esti rüzgarlar,
Düşmemek için daha sıkı sarıldık dostluk zincirine.
Birbirimizi kaybetmek istemiyorduk,
Bu yüzden daha çok çabalıyorduk.
Ancak sonun da bir yerinden koptu,
Bir anda neye uğradığımızı bilememiştik,
Neydi ayrığın sebebi anlayamadık.
Göze mi gelmiştik,yoksa nazar mıydı bizi ayıran.
Şimdi bir elmanın yarısı ve belkide diğer yarısı da yok artık.
Ve bilemem bir daha da olur mu....
Ama şunu hiç bir zaman unutma,
Yerin daima kalbimin bir köşesinde hazır olacak.
Ne vakit gelmek istersen gelebilirsin.
Seni bekliyorum...
26.mayıs.2004
(şimdi tam bir bütün olduğumuz cok sevdiğim dostum;
Allah c.c iki cihan da da bizleri ayırmasın,hep mutlu ol canım kardeşim.)
